به واسطه ی توانمندی و تلاش و جدیّت آقای درخشش، استاندار وقت (اواخر دهه ی 40) خیابان کشی و آبادانی و عمران شهری در کرمان گسترش پیدا نمود و تعداد زیادی خیابان در شهر احداث شد. اکثر خیابان های مرکزی شهر از جمله شمال جنوبی، سام، کار، زریسف، آلاشت، نشاط، 17 شهریور، بلوار جمهوری، ابن سینا، خیابان تجلی، خیابان مطهری غربی، چهاراه طهماسب آباد و چندین مسیر دیگر از یادگارهای آن زمان می باشد.

در واقع فعالیت های اجرایی من از همین زمان آغاز گردید.

آقای مهندسین چنگیزی، حق پناه، کرکریان مدیران کل وقت آبادانی و مسکن کرمان بودند که من در آن دوره زمانی با یکایک آنها همکاری داشتم. خداوند به من بسیار لطف داشت و توان عجیبی به من داده بود شب و روز برایم فرقی نمی کرد. سحرگاهان تا پاسی از شب زحمت می کشیدم تلاش می کردم و دوشادوش مسئولین وقت کار می کردم.

در شهر بافت هم کار کردم و خیابان کشی نمودم، در آن زمان پنج هزار تومان به من حق الزحمه و پاداش دادند، هم چنین در شهر سیرجان خیابان “کاروان حسینی” را خراب و تسطیح کردم جناب آقای درخشش (استاندار وقت) پاداش خوبی به من اعطا کرد. انصافاً خوب کار می کردم، خیلی زحمت می کشیدم. روزانه 18 ساعت کار می کردم و حق الزحمه قابل توجهی هم دریافت می نمودم.

خدا می دان از جانم مایه می گذاشتم، از سلامتی ام، استراحتم و از همه زندگی ام. هدفم پول نبود، دلم می خواست کرمان آباد شود، زیبا شود، هر چه به هدف و خواسته ام نزدیک تر می شدم بیشتر احساس لذت می کردم.

خاطره ای دیگر بگویم:

در مسیر آزادسازی خیابان شمال جنوبی نزدیکی های مسجد صاحب الزمان (عج) در طول مسیر خیابان قبری بود که مردم اعتقاد داشتند اگر تخریبش کنند غضب می کند، تعجب کردم چون از نظر پیشینه های مذهبی و غیره شهره و آوازه ای نداشت. استاندار گفت: سنگ اندازی بعضی هاست برای منافع خودشان، سنگ کوچک قبر را که روی آن آیاتی از قرآن حک شده بود از روی قبر برداشتند و کنار گذاشتند و از من خواستند که قبر را جمع آوری و مسیر را آزاد کنم. آقای درخشش گفت اگر قرار است غضب کند بگذارید من را غضب نماید.

قبر را از میان برداشتم و مسیر را آزاد کردم. راه عبور و مرور برای مردم واجب تر بود، اگر این کار را نمی کردم مسیر خیابان شمال جنوبی فعلی الان به این حالت نبود که مردم به راحتی در این مسیر به سمت مسجد امام زمان (عج) رفت و آمد نمایند. خلاصه تخریب کردیم و برداشتیم و راه را صاف کردیم، اتفاقی هم نیفتاد و کسی هم ما را غضب نکرد، دعای خیر مردم و پدر و مادرم در کارهایم خیلی کمکم می کرد چون بسیار دعایم می کردند.

یک روز ظهر آقای درخشش استاندار وقت من را به حضور فراخواند و گفت: فردا وزیر کشور به کرمان می آید می خواهم امروز مسیر خیابان مدیریت (خیابان فعلی جلوی بیمارستان نوریه) را آزاد کنی که فردا مورد بازدید وزیر کشور قرار گیرد. ساعت 4 عصر بود به محل رفتم و کارم را شروع کردم و ساعت 11 شب خیابان جلوی بیمارستان نوریه آزادسازی و آماده تردد شد وقتی استاندار برای بازدید آمد و کار را انجام شده و نحو احسن دید بسیار خوشحال و از من تشکر کرد، مرحوم حسین خان سالار اصرار به صرف شام نمود و از من دعوت به عمل آورد گفتم بگذارید استاندار برود بعد می آیم، جوجه کباب برایم تدارک دیده بودند. تا آن روز اصلاً جوجه کباب نخورده بودم و نمی دانستم چیست؟ اولین باری بود که مزه ی این چنین غذایی را تجربه می کردم.

تا آن زمان خیابان های زیادی را در سطح شهر آزادسازی کردم: زریسف، آلاشت، مدیریت، 17 شهریور، کار، نشاط، سام، و… در خیابان منتهی به مجموعه قلعه اردشیر و قلعه دختر در حین انجام کار استخوان پشت پایم شکست، سرهنگ گُل آقایی، پاسبان سورویی (معروف ترین افسر وقت) و آقای پاک گوهر که خیاط بودند در آن محل زندگی می کردند، سورویی شاهد بود که من بدون اعتنا به شکستگی پشت پا با جدّیت و همّت کارم را ادامه دادم و توجهی نکردم.

واقعاً وقتی آبادانی و خیابان کشی را می دیدم لذت می بردم و اصلاً خستگی و یا دردی را احساس نمی کردم.

خاطره ای دیگر بازگو کنم:

روزگاری وقتی وارد کرمان شدم شب جایی برای خواب نداشتم در یکی از خرابه های خیابان ناصریه به گوشه ای پناه بردم و خوابیدم ناگهان عقرب دستم را گزید، چه دردناک بود تا صبح هنگام اذان به خود می پیچیدم و ناله می کردم و می ترسیدم که بیرون بیایم (از ترس اراذل و اوباش) هنگام اذان صبح به طرف مسجد جامع رفتم، وقتی اذان پخش شد خیالم راحت شد و مردی به نام کربلایی محمد در آن جا حضور داشت این مرد مرا به نزد طبیب برد و دستم را مداوا کرد طبیب گفت: واقعاً جای تعجب است که پس از گذشت چند ساعت از نیش زدن عقرب دچار مسمومیت و یا مرگ نشده ای این معجزه است. (او نمی دانست که این معجزه از دعای خیر پدر و مادرم در قبال خدمات اندکی که به آن پیرمرد و پیرزن کردم، بوده است!!!)

خاطره ای دیگر:

وقتی پدرم به رحمت خدا رفت در مسجد 18 دیگ غذا برای خیراتش بر آتش گذاشتم. اتفاقاً همان روز بخاری مسجد آتش گرفت و قالی هم سوخت سراسیمه بخاری و قالی سوخته را بلند کردم و از مسجد خارج ساختم، خودم هم در این هنگام سوختم، اما آتش را به هر طریق که بود مهار کردم به خیر گذشت و بازهم دعای پیرمرد دستگیرم شد وگرنه در آن آتش سوزی جان باخته بودم.

همسری مهربان و پنج پسر و دو دختر هدایایی است که خداوند متعال به من ارزانی داشته است. محمدرضا، محمدحسین، محمدمهدی، محمدعلی، محمدجواد، پسران من هستند.

فرزند اولم محمدرضا است، متولد سال 1350 هجری شمسی. از همان اوایل کودکی در کارها به من کمک میکرد و همیشه در کنارم بود. من سواد کلاسیک ندارم و محمدرضای عزیز از همان دوران ابتدایی کمک و راهنمای من در مکاتبات و کارها بوده و هست.

همه ی کارها از جمله: دفتری، فنی، اجرایی و… خاطرم هست پروژه ای را قبول مسئولیت کرده بودم در امر راه سازی در منطقه پابدانا از روزی که من محمدرضا رفتیم، 60 روز به خانه برنگشتیم. حاج آقا ملکیان امام جمعه وقت پابدانا شاهد بودند. کار روسازی جاده به عهده ما بود و عملیات زیر سازی به عهده ی شرکت ذوب آهن. شرکت ذوب آهن با در اختیار داشتن 70 دستگاه ماشین آلات راه سازی نتوانست کاری از پیش ببرد و از کار عقب ماند، لذا کار زیر سازی را نیز به ما محول کردند.

آن هم با یک بولدوزر. در انجام این پروزه ی راه سازی فقط آقای حق پرست و حجت السلام مجید انصاری با من همکاری می کردند و خیلی های دیگر کارشکنی. در خلال یکی از همین روزها، شب هنگام من و محمدرضا در ساختمان نگهبانی استراحت می کردیم که ناگهان متوجه شدم محمدرضا ذات الریه کرده و تب او تا 42 درجه بالا رفته است وضع وخیمی داشت او را همان شب به بیمارستان منتقل کردند و دکتر پس از معاینه گفته بود باید بستری شوی حالت اصلاً خوب نیست، قبول نکرده بود، به دکتر گفت پدرم تنهاست به هر قیمتی که شده باید برگردم حتی به قیمت جانم. نمی گذارم پدرم تنها باشد و کار معطل بماند!!!

هر چه پول در می آوردم و هر چه خرج می کنم همه حاصل زحمات و کمک محمدرضای عزیزم هست محمدرضا روزانه 17 تا 18 ساعت مثل خودم و در کنارم کار می کند هر وقت من سر کار می آیم من را برمی گرداند و خود عهده دار مسئولیت می شود که من خسته نشوم.

جانش را، آسایشش را فدای راحتی من می کند. «خدایا عاقبت به خیرش گردان» من که کاری نمی توانم برایش کنم.

یک روز غلطک خراب شد و در جاده ی بهرامجرد بایستی آسفالت می ریختیم، هر چه کریدم غلطک درست نشد گفت بروید استراحت کنید و بخوابید من هم رفتم برای استراحت. همان شب رفته بود در اوراق فروشی، چهار شاخی گرفته بود تراشکار را انجام داده بودند. ساعت 4 صبح برگشته و عیب غلطک را برطرف کرده بود، من را بیدار کرد و گفت پدر خیالتان راحت، دستگاه آماده کار است و روز بعد هم تا شب کار کرد و آسفالت ریختند، پسرم دو روز نخوابید!!!

بارها و بارها اتفاق افتاده بود که تا صبح کار می کرد و مشکلات را یکه و تنها برطرف می کرد و روز را هم به طور عادی کار را از سر می گرفت و الان هم همین طور است. کمتر پسری این چنین به پدرش کمک می کند. گاه گاهی برای خوشحالی من چیزهایی را پنهان می کند و مشکلات را خودش حل و فصل می نماید تا من نگران نشوم و آسوده خاطر باشم. الان هم امین شرکت من است زندگی ام دست اوست. امینم، یار و یاورم، پشتیبام و همه کس و زندگی ام محمدرضا است.

هنوز لحظه ای برای خودش فرصت فراغت ایجاد نکرده و تمام وقت سال هاست که خود و زندگی را وقف پدرش کرده است. نمی تواند خدمات این پسر را انکار کرد، واقعاً نمونه است و مشابهش کمتر پیدا می شود. چهار فرزند برومند دیگرم محمدجواد، محمد علی، محمد حسین و محمد مهدی هم در انجام کارهای شرکت با من همکاری می کنند. خدا به همه ی فرزندانم خیر و برکت در زندگی دنیوی و آخریت عنایت فرماید.

صبر و متانت و بزرگواری همسر گرانقدرم بانو فاطمه زنگی آبادی بسیار ستودنی است و جای آن دارد تا از این عزیز گرانقدر و شریک و صدیق زندگی ام که همیشه در سختی ها و گرفتاری ها یار و یاروم بوده است، کمال تشکر و قدردانی به عمل آورم.

زن خوب فرمان بر پارسا

کند مرد درویش را پادشاه

همه روز اگر غم خوری، غم مدار

که شب در کنارت بود غمگسار

در پایان ذکر این مطلب را ضروری می دانم که در دهه 40 با سه نفر از بزرگان آن زمان افتخار همکاری داشتم: آقایان حاج محمد صنعتی از معتمدین بزرگ کرمان و رئیس انجمن شهر، عباس اژدری و اصغر نخعی از معتمدین و خدمتگذاران صدیق و نام آور کرمان که هر سه این بزرگواران زندگی شان را وقف خدمت به مردم کردند.

و اما پندی از پیر:

پیری چه خرابی است که تعمیر ندارد

ویران شود آن خانه که یک پیر ندارد

کلام آخر زنده یاد پدر بزرگوارم:

هر روز زدر درآمد، که منم

خود را به جهانیان نمایان، که منم

تا رفت کار جهان، قرار گیرد

ناگه اجل ز در درآمد که منم